Przepis na normalny weekend?

Normalny weekend? Ale jak to zrobić? Weźmy na przykład poprzedni. Co robiliście? Bo my obijaliśmy się w sobotnim rozgardiaszu domowym do nieprzyzwoicie późnej godziny Ja grałam w bingo z Igim, TK majstrował przy telefonie, po czym, grubo po Ignasiowym czasie na spanie, umieściliśmy dziecię w piżamce... butach, zimowych spodniach, czapce i kurtce i pojechaliśmy. 

Bo przecież w sobotę w nocy był deszcz meteorów! W telefonie zainstalowana została sprytna aplikacja pokazująca niebo, która miała nas prowadzić w odpowiednim kierunku. Ale że szalała w samochodzie, to trzeba było co chwilę stawać, żeby wysiąść i w przenikliwym wietrze pozwolić telefonowi odsapnąć i zdecydować, w którym kierunku mamy jechać. 

W sumie dobrze, że Igul starym zwyczajem zachrapał, gdy tylko zakolcowane koła Suzi dotknęły równej nawierzchni asfaltu za domowym podjazdem, bo było tak piekielnie zimno, że nawet nie chciało mi się zorzy oglądać. A Młody z pewnością by się popłakał. Pojechaliśmy na pustkowie, sztorm już szalał, tworząc na drodze dziwne śniegowe dymki, kotłujące się niepokojąco. Podmuchy wiatru uderzały w samochód, który tańczył na lekko oblodzonej drodze. 

Moje wrażenia są takie: że po pierwsze deszcz meteorów powinien być nazwany mateorów kapuśniakiem, bo kilkanaście "spadających gwiazd" na godzinę można prędzej przyrównać do kapania z kranu. I spodziewałam się, że to będzie przynajmniej kilka jednocześnie, a nie w odstępie kilkuminutowym, przy dobrych wiatrach. Adrenalina niczym przy wędkowaniu. Do tego szlag niech trafi auta, którym zawsze zapalają się światła przy włączonym silniku. Siedzieliśmy zatem jak dwie wrony, kuląc się z zimna i wlepiając wzrok w nieboskłon. I starając się nie zachuchać szyby. I po raz pierwszy zorza mnie wkurzała. Co z tego, że cieniutka i marna, ale i tak zakłócała mi odbiór ;-) Zachuchaną szybę trzeba było odchuchiwać przy włączonym silniku (i światłach) i później znowu długie minuty przyzwyczajać oczy do zmiany warunków...

Szalone życie rodziców Małolata spowodowało, że trochę po północy zaczęliśmy ziewać rozdzierająco. W końcu zgodziliśmy się, że należy zarządzić odwrót. I żałowaliśmy trochę, senni, że pojechaliśmy aż tak daleko. 

A ten weekend? No niby normalny miał być - zwykły wypad ze znajomymi do domku letniskowego. Wiesiulek nam jednak dorośleje i w związku z tym wzrasta poziom absurdu w naszym życiu. Co dzieje się, gdy rodzice idą położyć swe dziecię? Miejąc jednocześnie nadzieję na szybkie oddanie się uciesze moczenia tyłków w gorącej wodzie jacuzzi na świeżym, żeśkim powietrzu?
Hm. Powiem tak. Moczenie tyłków nie następuje aż tak szybko, jakby się chciało.

Dnia pierwszego Syn ma tantrum. Czyli wyje. I mówi jednocześnie. Zrozumieć nie sposób. Wyłuskuję imię Natalia. Ryk. Czyli wiadomość nadal skrzętnie zaszyfrowana w mokrym skowycie. Okazuje się, że wiertarka. Końcówkę wieczoru dziecięcia spędziliśmy więc na spożywaniu wyimaginowanego chleba, który Ignaś wyrabiał w zagłębieniu swej dłoni zabawkową wiertarką. Przedtem powiercił troche w sękach, trochę w kończynach i głowach. Ale chleb wyrabia się i wypieka taką wiertarką najlepiej. Zasnął trzymając w objęciach Michała i wiertarkę jednocześnie. 

Wieczór dnia drugiego obywa się bez wycia. Co nie znaczy, że nie jest intrygująco. Igi nie chce spać, ani ubrać się w piżamę. Ma inne plany, a mianowicie fikanie pod kołdrą. Włazi pod przykrycie, po czym szybko wydostaje się spod niego i siedzi obok, mimo stroju Adamowego. Szybkie śledztwo wykazuje, że pod kołdrę wejść nie może, bo się boi. Czego? Ano, dinozaura. To myk, pozbywamy się dinozaura, chwytając go w garść i stawiając na telewizorze. Igi nieusatysfakcjonowany. Dinozaur zostaje wyniesiony na dwór, wypuszczony, drzwi zamknięte. Wchodzi pod kołdrę, ale nawet się nią nie przykrywa, bo na drodze kolejny gad. Przy dziesiątym dinozaurze straciłam rachubę. Kilka zostało na telewizorze, większość nadal hasa po dworze, a jednego głaskaliśmy i nawet dostał całusa. Wieczory były mocno abstrakcyjne. A ja mogę sobie w CV wpisać nową umiejętność - błyskawiczne radzenie sobie z inwazją małych, niewidzialnych dinozaurów :-)