Z krainy chichów

Igi do mnie: Mogę cię przytulić, kochanie moje?

Wieczór. Zbieramy się do odmówienia "Aniele Stróżu".

Igi: W imię Ojca i Syna, i Ducha, Świętego Mikołaja.

Igi gramoli mi się na kolana. Nagle przestaje się ruszać, popada w króciutki zamyślenie, po czym pyta:

- Mam brudne usta?

- Nie - odpowiadam.

- To mogę dotykać twarzą twoich spodni?

Hanka Ani JM ma urodziny. Ponieważ nie jestem z kalendarzem za pan brat, dzwonimy z życzeniami dzień później. Igi w podnieceniu śpiewa:

- Sto lat, sto lat, kubek, ciepła woda... (i tak przez kwadrans).

Jesteśmy na basenie, w płytkim brodziku. 

Tato Kwiatka: Na głowę skocz, Ignasiu!

Ja: Serio? Na głowę? Tu jest za płytko.

TK: E, co się martwisz, przecież on zawsze na dechę skacze.

W tym momencie dochodzi do nas głuche "DUP", a gdy odwracamy się, widzimy nogi naszego dziecka wystające pionowo w górę sponad tafli zmąconej nieco wody. 

TK: Ups, no zobacz, udało mu się.

Igi goni nas ze swoim ukochanym lukrowaczem tortów i wrzeszczy zanosząc się śmiechem:

- MOGĘ CIĘ WPYKNĄĆ?

(Do tej pory nie wiemy, co to znaczy "wpyknąć")

Igi planuje sobie dzień:

- Czy mogę teraz puzlać?

Igi pała sporą niechęcią do rajstop. Jest ciepło, więc daję Młodemu rzeczy do ubrania, w tym skarpety. Ignaś przegląda stosik i nagle stwierdza:

- Dziękuję ci, że mi to dałaś. Te skarpety. Ja nie lubię rajstopów.

Igi i odmiana wraz z przykładami:

Ja nie mam ocz.

Nie umyłaś mi zęb.

Nie ma moich rzecz.

Możesz mi tu zapnąć?

Oraz kilka starszych:

W dzień wigilii Bożego Narodzenia Igi zaczytuje się w Tupciu Chrupciu w łóżku. Po czym wysnuwa cały plan. Tupcio Chrupcio to jedna z ulubieńszych książek. Jest bombowa. Więc Gwiazdorek też musi ją sobie poczytać. Igi zatem pożyczy mu tę książkę, gdy ten pojawi się wieczorem. Chodzi nabuzowany cały dzień :-)

Koniec stycznia. Kumpelka w przedszkolu ma urodziny. jedziemy do przedszkola z prezentem, bo kilkoro dzieci zaproszonych jest na imprezę, mama Addy przyjdzie po nie i zabierze do siebie, żeby mogły świrować. Igi kojarzy fakt zapakowanego prezentu z Gwiazdką i wprowadza się w doła, gdy mówię mu, że dziś nie jest BN i Gwiazdor nie przyjdzie. Igi płacze rozpaczliwie całą drogę do przedszkola.

Jedziemy do lekarza. Igi ogląda swój stary kupolendarz (kiedyś o tym napiszę...) i postanawia, że nasz lekarz musi go sobie koniecznie zobaczyć. Z uporem nosi kalendarz ze sobą, w końcu kładzie przy drzwiach, by nie zapomnieć, w samochodzie czule tuli go do siebie.