Świrek :-) (czyli z krainy chichów)

Pewnego dnia Igi pocałował swego Tatę w stopę, tak mimochodem. Tego samego dnia wcześniej odkryłam, że nie ma to jak zostać wyrwanym z głębokiego snu przez siedzące w półśnie na łóżku dziecko, które z niewiadomych przyczyn wysmarkało się we własne rączki, po czym straszliwie się popłakało.

Igi zaskakuje. Naprawdę. Jak wtedy, gdy nagle oznajmił swemu tacie: "Przestań chrzanić".

Albo jak wtedy, gdy chodził po domu, śpiewając "Mam dla ciebie plopozycję". Albo gdy przerzuciłam go jeszcze mniej delikatnie niż zwykle z jednego końca poduszki do karmienia na drugi - w locie stwierdził "O mój Boże".

- Ignaś, po kim masz skośne oczy?
- Yyy po bieganiu.
No przecież :)

Co to są słoneczniki? Słoneczniki, proszę państwa, to nic innego jak okulary przeciwsłoneczne.

Igi wbiega do do kuchni. Otwiera szufladę pod piekarnikiem, wydaje okrzyk radości, wyjmuje wałek do ciasta i biegnie w moim kierunku z trofeum. Następnie podaje mi wałek, kładzie się na podłodze i żąda kategorycznie:

- Wałkuj mnje! - Zapis zgodny z oryginalną wymową.

Ci, którzy mnie znają, wiedzą, że wałkowałam, oj wałkowałam. Ci, którzy znają Ignasia wiedzą, że kwiczał z radości i bulgotał z uciechy.

Igi: Dlaczego dzisiaj jest czwartek?

Igi (przeżuwając): Dlaczego ja chciałem chleba?

Ignaś spogląda na zegarek o 7:20, która zmienia się na 7:21 i stwierdza:

- Nie idziemy do przedszkola, bo zero zniknęło!