Z krainy chichów

Igi puka do drzwi łazienki, gdzie suszę włosy. Wtyka łepetynkę w drzwi i mówi:

- Czy pani jest gotowa?

- Jaka pani? - nie rozumiem.

- Ty.

- Na co mam być gotowa?

- Czy pani jest gotowa, żeby odłożyć termometr na miejsce? - Igulek wyciąga łapkę z przyrządem.

- A czy pan jest gotowy na kolejną kanapkę?

- Tak, pan jest gotowy.

Złota myśl na ten tydzień:

"Bąk to niewidzialna kupa"

Igi przeżywa prawdziwą fascynację bajkami-grajkami oraz "Dziećmi z Bullerbyn", którą to książkę radośnie odsłuchuje, ewentualnie prosi o puszczenie filmu. Na efekty nie trzeba długo czekać. Igi przemieszcza się po domu w systemie "random" i rymuje wrzaskliwie:

- Zadek i dziadek. Zadek i dziadek. Zadek i dziadek. I cukierki ślazowe.

Przychodzą do nas goście i na stole lądują słodycze na prośbę przyjaciółki. Ignaś dostaje pozwolenie na zjedzenie 3 rzeczy. W pewnym momencie Wiesio materializuje się przy mnie, bardzo zaaferowany, po czym szepcze mi na ucho:

- Mamo, mam taki pomysł. Włączysz timer na telefonie i gdy on zacznie dzwonić, to ja skończę jeść słodycze.

Kwiatowy tato zapuszcza włosy na swojej twarzy. Już jest w stanie zrobić sobie kitkę na brodzie. Podchodzi do mnie Ignaś z gumką w dłoni i mówi:

- Mamo, zrób mi kitkę na brodzie.

Próbuję. Na to Igi kwituje moje niepowodzenia:

- Nie wychodzi ci, bo ja mam brodę, ale ona jest niewidzialna.

Pewnego dnia, wolnego od przedszkola, gościmy u siebie Ignaśkowego przyjaciela. Daję chłopcom śniadanie. Przy stole rozpoczyna się rozmowa.

Igi: Poroznawiajmy o kowbojach. 

FIlip: Nie, o ludziach takich. 

Igi: Nie, lepiej porozmawiajmy o nas!

Ignas podchodzi do mnie z ozorem.

Ja: Jeśli jeszcze raz mnie poliżesz, to chyba wystrzelę w kosmos ze zdenerwowania!

Igi: Nieee. Nie masz rakiety i nie wiesz jak nią latać. I nie mogłabyś w niej oddychać.

Niedawno kupiliśmy nową, odjechaną płyte kuchenną. Igi celebruje zakup, ogladając ją z bliska i podświetlając latarką.

- Trzeba ją wytrzeć ściereczką - wyrokuje w trakcie oględzin.

- To możesz iść po ściereczkę i ją wytrzeć, Igusiu - odpowiadam.

Następuje sekunda ciszy. Igi najwyraźniej trawi moją propozycję.

- Albo mogę ją wytrzyć rękawem - stwierdza Ignaś.

Pada śnieg. Igi zamyśla się.

- Czy płatki śniegu to to samo, co płatki owsiane? - pada wreszcie pytanie.

Sobota. Garuję jeszcze w wyrze. Przybiega do mnie Ignaś w stanie wysokiego zaaferowania.

- Czy dziś jest sobota?

- Tak.

- A czy ja mogę teraz zjeść kawałek czekolady?

- Nie, Igusiu, po śniadaniu możesz zacząć jeść słodycze.

- Tak, ale ja sie boję, że ktoś mi da za dużo jedzenia na śniadanie i nie dam rady zjeść czekolady - wyjawia Ignas naturę swojego problemu.