Kontrowersyjny post letni, upstrzony zdjęciami

Pewnego letniego weekendu (co, że czapka, bluza i kurtka i niby nie widać, że lato? Niedowiarków zapewniam, że kalendarzowo była ta pora roku) postanowiliśmy wybrać się do drugiej co do wielkości metropolii na Wyspie. 

Jak powszechnie wiadomo, Igulinda jest wymarzonym towarzyszem podróży. Trudno powiedzieć, czy wynika to z cech osobniczych, czy z przyzwyczajeń - jeszcze za czasów warzywnych Igunio zapakowany kompaktowo w chustę spędzał całe dnie poza domem, blisko mnie lub swego Taty (Babu i Dziadek, o ile obecni, też brali w tym procederze czynny udział). Niezależnie od wieku wystarczyło wsadzić Kwiatuszka do samochodu i wywieźć w dal i dzicz lub do muzeum, czy restauracji, by spowodować jego rosnące zadowolenie. Zmieniające się otoczenie, nowi ludzie i nietypowa rutyna wpływały na niego kojąco.

Stąd też pomysł przemieszczenia sie o 400km na północ wydał się bardzo kuszący. Nocleg w namiocie w międzyczasie także nie odstraszał. Jedyne, co mnie nieco zastanawiało, to "co by było, gdyby" odpieluchowanemu Iguniowi zdarzyła się wpadka w śpiworze. Ale postanowilismy, że takie drobiazgi nie będą stały na przeszkodzie nowych doświadczeń i niesamowitych atrakcji.

To Igul sierpniowy, tradycyjnie nieczysty na obliczu:

Igul, który okazał się spać w namiocie równie mocno, jak we własnym łóżku. Który dostał pieluchę (jechali z nami znajomi z małym synkiem, którzy nas poratowali w tej sytuacji) i używał jej przez cały wyjazd. 

Namiotowanie na naszej chłodnej Wyspie kojarzy sie ze sportem ekstremalnym, ale byliśmy na nie dobrze przygotowani od ostatniego incydentu, kiedy to w środku lata poczuliśmy na własnej skórze, jak to jest spać w temperaturze lekko ujemnej. Tym razem było co prawda powyżej zera, ale nadal chłodno. Nie narzekaliśmy jednak, a Igi tym bardziej.

Dodam jeszcze, że Wieś tak się przejął naszą prośbą o informowaniu o siusiu, że udało mu się obsikać blisko pół Wyspy. Co kilkanaście minut prosił o postój, po czym zraszał podłoże dzięki naszemu nocnikowi turystycznemu. Rewelka, choć w pewnym momencie postoje, wypakowywanie dziecięcia i wystawianie nocnika stało się po prostu męczące. 

A to nasz cel, Duże Miasto. Największe Miasto plus miasteczka satelickie około 200 000 mieszkańców. Drugie co do wielkości też jest ogromne - 15 tysięcy duszyczek. Oto i ono:

Na Wyspie nie może zabraknąć wełnianego akcentu w najmniej spodziewanym miejscu, na przykład na latarni ulicznej.

Znalazłam dowód, że to lato! Trampki! I brak rękawiczek! Są na sali jeszcze jakieś niedowiarki? ;-)

Iguś w drodze na... no właśnie! Do Drugiego Pod Względem Wielkości Miasta pojechaliśmy z okazji kolejnego etapu Formuły Offroad, a pisałam o tym TU. Igi pokochał ten dziwaczny skandynawski sport wywołujący moje lekkie przerażenie. Co chwilę coś się pali, ktoś spada i strzaskuje samochód, koziołkuje, hałas, piach zgrzyta w zębach, mnie mrozi krew w żyłach, a Igi kwiczy z wielkiej miłości do koparek ratujących auta.

Po drodze na miejsce wyścigów szczególnie spodobały się Ignasiowi Pa! Chołki. Każdy mijany był odnotowywany i żegnany tymi właśnie słowy - "Pa! Chołek!" To była naprawdę dłuuuga droga... żaden pachołek nie mógł czuć się pominięty.

Igi w skarpetkach na rękach

W tle prawdziwa Wyspiarka, bo mnie było POTWORNIE zimno.

I... zaczęła się ostra jazda.

Z początku wyścigu publiczności było mało. Z czasem zrobiło się tak tłoczno, że trudno się siedziało. Przenikliwe zimno przerodziło się w ciągu dwóch godzin w upał, więc Igi biegał w majtkach, ja zazdrościłam Ignasiowi wieku i tego, że nie miałam na sobie zupełnie przypadkiem stroju kąpielowego. Z minusów, to wysoka temperatura sprawiła, że wszystkie okoliczne pająki skrzyknęły się i zwartą armią ruszyły dokładnie w nasz skraweczek trawy i poczęły hasać jak opętane.

Nasza ekipa namiotowa na wystającym cypelku

A teraz relacja z wyścigów: