Oblizać choinkę

Igi padł, nakarmiwszy swą piersią lalka Michałka, ukojony do snu wystrzałami fajerwerków, zatem mogę przystąpić do realizacji planu.
To dziś będzie o przysysaniu się do choinki.
Złamałam swoją naczelną zasadę (wigilia w domu!) i przyjęłam zaproszenie na Święta. Ale choinka musiała być. I nie plastikowa, ale prawdziwa, bo religia zabrania mi używania choinek syntetycznych. Musi być duża, żywa, mocno pachnąca, tuż przed Świętami, a na koniec musi posypać się spektakularnie. Swoją drogą, jest ktoś, kto nie lubi choinek? TK mówi, że on należy do tej grupy. Nie rozumiem tego i stwierdzam, że nie ufam przeciwnikom choinek.
Przyparłam więc moją Bardziej Włochatą I Oficjalnie Przyznającą Się Do Niechęci Do Iglastych Drzewek Połowę do przytaszczenia iglaka, i to na kilka dni przed wigilią. Unieszczęśliwiłam go, czyniąc odpowiedzialnym za lampki. Które tradycyjnie się nie zapaliły, więc mełł biedak przekleństwa pod nosem, zmieniając żarówki - wiadomo, głośno nie wypada, progenitura ma włączoną funkcję nagrywania i odtwarzania... A potem przejęłam obowiązki. Widział ktos Monikę z "Przyjaciół" w przedświątecznej, choinkowej akcji? To o mnie jest :-) Igul burzył mi kompozycję na gałązkach, bo co ja powiesiłam, to on zdejmował i mknął ze zdobyczą jak najdalej. Na domiar złego piekarnik padł, więc pierników na choince nie powiesiłam, ale cukierki na nitkach - tak. Wśród niziołków zapanowało podniecenie. Koty poczęły pykanie łapkami dydnających przedmiotów, Igi zapragnął skonsumować wszystkie cukierki. Natychmiast.

Komitet rodzicielski w naprędce stworzył prawo mówiące o tym, że najmniejsi mieszkańcy naszego domostwa mogą zjeść wspólnie z innym domownikiem jedną czekoladkę dziennie. Samowolka zabroniona. Koty prawo olały, Igi był lekko zmieszany i niemal wył do cukierków. Chyba sytuacja go przerosła, bo zazwyczaj nawet gdy czekolada jest w zasięgu jego ręki, to wrzuca na luz i nie konsumuje jej bez superwizji i przyzwolenia.

I wariował, kuszony przez jadalne ozdoby, choinka pachniała, brokat z bombek zalegał we wszystkich kątach, pokrywając kocie kłaki świątecznym akcentem, a kotka przetaczała się po mieszkaniu, niczym ruda kolubrynka. Sielanka i sama słodycz, prawda?

Odkąd w domu pojawiła się choinka, nieważne było, kiedy się człowiek rozejrzał. Zastany obrazek był najczęściej ten sam: Igi krzątający się, zaaferowany jak kura przed zniesieniem jajka, w okolicach choinki, informujący, że chce "oglądać cukier", po czym "oglądający" cukierki łapkami - rozchylający papierki i skrobiący "cukier" pozurkiem, a później wysysający czekoladę z zabrudzonych paluszków. Gdybyśmy nie przypominali o umowie, następnym krokiem byłoby pewnie lizanie cukierków wprost na choince... Ach! Była jeszcze opcja inna, a mianowicie Igi zajmuje się czymś, po czym przypomina sobie o dobrach choinkowych, puszcza się kurcgalopkiem do drzewka (w jego mniemaniu pewnie szybciej od światła, niezauważalnie), zrywa cukierek i śmiga z nim w dal. Pomny umowy, nie zżera zdobyczy, tylko gmera palutkiem pod papierkiem, po długich debatach (bo on prziecież tylko "ogląda"!) odwiesza go z powrotem na choinkę. Następnie wyżywa się, ciskając bombką o podłogę.

Ale nie od dziś ma się koty. Tym samym dziękujemy komuś z kraju Astrid, że pomyślał, że w jego sklepie będą dostępne bombki przyjazne dla hodujących dzieci i podwładnych kotów.