Powody płaczu mojego dziecka

• Bo chciał zjeść chleb z miodem i dostał chleb z miodem.
• Bo tato powiedział, że idą razem naprawiać samochód, po czym stwierdził, że zrobi to po obiedzie. Igi wyje z tęsknoty za rodzicem, który jest tuż obok.
• Bo tato naprawdę wyszedł.
• Bo mama wyszła.
• Bo zobaczył książkę "Zwierzaki dziwaki" i chciał obejrzeć ilustrację, gdzie jakieś zwierzę "kyczało". 89 stron, z rykiem kartkujemy w poszukiwaniu "gdzie kyczy", by w końcu znaleźć ptaka z otwartym dziobem w tekście o leniwcu. Na początku książki. Bo druga tura przewracania kartek musiała być.
• Bo kot powąchał mu kanapkę (z miodem).
• Bo się do niego uśmiechnęłam (ale on uznał, że moment był nieodpowiedzni, zwrócił mi uwagę "Mamo, nie śmiesz" i na wszelki wypadek się rozryczał dla wzmocnienia komunikatu).
• Bo boi się kupy.
• Bo boi się siku, w końcu nieco powiązanego z kupą.
• Bo boi się bąka przepowiadającego straszną kupę. (No dobra, te podpunkty nie są śmieszne, wiem.)
• Bo boi się niewidzialnej świnki - świnki ostatnio najczęściej nachodzą go w kąpieli. Procedura wymaga wyłowienia świnki i wypuszczenia jej przez okno na wolność. Moja wiariacja to chichotanie do świnki i łaskotanie jej, żeby Igul przestał się jej bać.
• Boi się krokodyla. W większości krokodyle są niewidzialne, ale jeden rysunkowy w "Humfie" też go przeraża. Proces pozbywania się podobny do świnkowego, przy czym Ignasiowy Tati niewidzialne zwierzęta pożera jednym kłapnięciem włochatej paszczy. Ja uważam, że to niehumanitarne.
• Bo chce się "pytulić" - z milion razy dziennie.
• Bo chce spędzić najbliższy miesiąc w o wiele za dużych butach ze Spajdermenem (yuck!)
• Bo uderzył/ugryzł/uszczypnął/skrzywdził jakoś rodzica, którego to zabolało. Więc wybucha kosmicznym rykiem. To chyba w geście obrony, bo przecież smagamy go batem gdzie popadnie i z byle powodu ;-)
• Bo chce się "pytulić" do rodzica siedzącego w toalecie, który "pytulenia" odmawia.
• Bo chce iść na basen, gdy basen jest zamknięty.
• Bo chce jeść. TERAZ. NATYCHMIAST. W TEJ CHWILI.
• Bo nie może zdjąć bluzy, czuje się uwięziony, więc protestuje łzawym wrzaskiem.
• Bo pyta radośnie, patrząc czule na iPada: "Czy on jest off limits?" i płacze po odpowiedzi twierdzącej.
• Bo każe sobie zaśpiewać piosenkę o kotku i nie mogę zgadnąć, o jaki utwór chodzi. Płacz na szczęście przechodzi, gdy trafiam w życzenie wiedziona nuceniem dzieciątka (Soft kitty, warm kitty... Kto ogląda "Big Bang Theory", ten doceni wybór) :-)
• Bo muzyka jest za głośna.
• Bo Tatul wierci wiertarką.
• Bo się obudził, słońce świeci, ptaki ćwierkają...
• Bo ktoś chce go rozebrać z brudnych ciuchów.
• Bo każe mu się myć zęby.
• Bo śmiem zabrać mu komórkę, gdy kasuje mi programy, zmienia ustawienia i ściąga rzeczy z internetu (nie zakładam, że inaczej niż przypadkiem).
• Bo jego ukochana fioletowa łyżeczka, z którą często jeździ do przedszkola (nie pytajcie...) jest w zmywarce.
• Bo "Jest zdrowe!". "Zdrowe" jest zlokalizowane w buzi, z boku, nie zawsze tego samego i za diabła nie możemy się domyslić, o co chodzi.
• Bo zadaje mi pytanie "Widzisz to?", gdy kieruję samochodem, a ja, głupia, mówię, że nie widzę, bo nie mogę się odwrócić. Ale już poszłam po rozum do głowy i mówię: "Widzę, ale świetne!"
• Bo każe mi coś podać, zapiąć, poprawić, gdy kieruję autem. Sytuacja lekko bez wyjścia, tym bardziej, że te życiowe problemy spotykają go najczęściej podczas każdej przejażdżki.