Sporty ekstremalne

Igi się w nich lubuje ostatnio. Ot, choćby flażolet.

"To żaden sport ekstremalny, gra na tym wdzięcznym instrumencie!" - żachnie się niejeden znawca tematu.

"A figę!" - rzecze moje dziecię.

Pierwsze ekstremum to czas gry. 6 - 7 rano, czyli akurat po walce o otwarcie ociężałych powiek, a tu przenikliwe FIUUUU i radość w przepastnych oczętach. Zbieram wszystkie siły, by pomyśleć o lokatorach na górze - o tym, jak używają perkusji przed północą, względnie w czasie Ignasiowych drzemek. Albo kosiarki. Albo rzucają piłkami golfowymi w ilości hurtowej o podłogę, też po ogłoszeniu ciszy nocnej. My godzimy się na te lekkie niedogodności, więc powinnam odetchnąć. Chyba.

Weźmy teraz sposób gry, czyli kolejne ekstremum i wyzwanie. Niektórzy wdmuchują w instrument powietrze, przebierają palcami i mają z tego fun. Taka gra nie jest dla Ignasia. Przebieranie palcami to zbędna czynność, zabierająca czas i energię. Dmucha on entuzjastycznie, a żeby przenikliwy ton flażoletu był jeszcze doskonalszy w swej piskliwości, uznaje on za stosowne podskakiwać przy każdym dmuchnięciu. Skakanie obunożne jeszcze jest w fazie doskonalenia, więc sama ta czynność powoduje zlewanie się potem. Grze towarzyszy także obfity ślinotok. Z flażoletu kapie, z dzidziusia kapie w dwójnasób. Ekstatyczne pisknięcia przerywane są jedynie niepohamowanym dziecięcym śmiechem.

Obawiam się wręcz o jego odwodnienie.

Ekstremum trzecie to niebezpieczeństwa czyhające na gracza. Można bowiem upaść z plaśnięciem na pupę podczas gry. Podskoki nie zawsze mogą się udać. Po radosnym, rozdziawionym śmiechu Kermita z radości można też wetknąć sobie instrument do nieodpowiedniego otworu i tak ląduje człowiek z obślinionym ustnikiem w gałce ocznej. Radości to nie zmniejsza, a to najważniejsze. 

Adrenalina psze państwa :-)

Zdjęć brak. Nie dostałam pozwolenia na fotografowanie. Odwrócił się Kwiatek na pięcie i poszedł grać w innym pomieszczeniu, bez paparazzi.