Kto zostawił nerkę na chodniku?

Po tygodniu słomianego wdowieństwa oddycham z ulgą, bo stan rzeczy wraca powoli do normy. Kwiatowy Tato wyjechał, powrócił i wypełnił ciszę nocną swojskim chrapaniem. Wreszcie mogę narzekać swobodnie na zmęczenie i niewyspanie, bo przynajmniej powód jest racjonalny.

Nawet nie wiedziałam, że moja Bardziej Włochata Połowa ma aż tak wielki wpływ na nasz dom. 

Okazuje się, że mocno z moim kochaniem związana czuje się zmywarka, bo naturalnie zaprotestowała przeciw jego nagłemu zniknięciu, psując się spektakularnie. Piekarnik również zdiagnozowałam wreszcie jako zepsuty, właśnie podczas tego pamiętnego wyjazdu.

Wiesiulek najmocniej przeżył wyjazd Taty. Wył i rozpaczał, co zrozumiałe, choć rozpaczy tej nie było końca, a połączenie zagraniczne tylko zaogniło sytuację, zamiast przynieść ukojenie. Ja nie wiem, czy on sie od kotów uczy okazywania uczuć, czy to jakieś wrodzone, ale zauważyłam, że im bardziej nieszczęśliwy, tym częściej leje pod siebie. (Dobrze, że nie w buty) Więc zacieśniłam sobie więź z pralką. I suszarką. A do składania rzeczy obecnie potrzebuję papierowej torby. 

Gdy w końcu zobaczyli się chłopcy przez internet, szybko pożałowałam tego pomysłu. Igi zaczął bowiem wyć rozpaczliwie, usiłując pocałować i utulić monitor komputera.

Nie będę już wspominać o nocach, bo nieukrywane przez syna naszego emocje dzienne i tak wyłaziły w nocy. Było więc niespokojnie i głośno.

Aż wrócił wreszcie Kwiatowy Tato Marnotrawny. Wprowadził nową jakość w nieład naszego domostwa, wypakowując torbę połowicznie, wypakowane rzeczy rozkładając w losowo wybranych miejscach. Torbę zostawił, jak to on, nonszalancko w przejściu w przedpokoju, obwarował butami i odzieżą wierzchnią. Ukoił Kwiatuszka i zmywarkę, naprawiając ją od niechcenia. Tylko piekarnik nadal szwankuje. Koty, jak to koty... Trudno powiedzieć, czy jego zniknięcie odnotowały, czy nie. Nic o tym nie mówiły, tylko pewnego wieczoru rozpoczęły oficjalnie sezon zimowania myszy. Być może była to swoista próba rozweselenia mnie, powszechnie bowiem wiadomo, jaki mam ubaw, gdy łapię myszy, kiedy Kotka z głupawym wyrazem pyszczka przypatruje się biernie i jakby pobłażliwie temu procederowi. Z kolei po powrocie "Pana" zrobiły sobie na chodniczku w korytarzu mini przyjęcie nocne. Rano po imprezie została tylko mała, samotna nereczka. Czyja i skąd, możemy się tylko domyślać.

A Kwiatek dalej leje pod siebie.