Młody... Geek :)

Czasem włączam film, który dokumentuje prawdę powszechnie znaną. Że "za moich czasów..." i że "dawniej takich dzieci nie robiono". Film obnaża największe zainteresowanie naszego dziecięcia, które dzieli ze swym ojcem. Mając 9 czy 10 miesięcy, włącza on i odblokowuje z precyzją wykluczającą przypadek ipada i zaczyna smyrać palutkiem po ekranie. Sam podpatrzył, by móc bez ograniczeń włączać sobie muzykę taty na tym sprzęcie. 

Zresztą, gdyby nie Tato i jego uwielbienie dla sprzętów elektronicznych, nie mógłby Wieś sadowić swego tyłeczka na nocniku z bajką płynącą ze sprytnie ustawionego na półce telefonu. Nie mógłby przed śniadaniem, dla sportu, pogrążyć się bez reszty w rozbrajaniu starej klawiatury i rozsiewaniu klawiszy na podłodze. Nie umieszczałby sobie wtyczek USB w pępku, kiedy jeszcze o chodzeniu nie było mowy. Nie mógłby, w chwilach najgorszej rozpaczy, być kojony dowolną muzyką z teledyskiem w samochodzie. Nie zakochałby się w swoim ulubionym duecie na wiolonczelę i fortepian i nie zostałby fanem Peppy.

Igi wykazuje zaskakujące zdolności, jeśli chodzi o włączanie i odblokowywanie telefonów w naszym domu. Gdy tylko wydobył się z mroków ery warzywnej i zaczął kumać nieco z tego, co się w jego otoczeniu dzieje i znajduje, chwycił za telefon. No, mniej więcej tak to wyglądało. Nauczył się wspinać na fotel i stolik, by dostać się do swej pierwszej miłości - telefonu stacjonarnego. Jego muzyczne fascynacje biorą początek w uwielbieniu dla melodii z tego właśnie aparatu. Dziecię tulące czule do swego łona telefon to u nas zwyczajny obrazek. Z początku na dźwięk wybieranego numeru panikował lekko, mówił "O - o!" i podawał szybko telefon mnie lub swemu Tacie. Teraz od czasu do czasu znajomi informują nas, że Igi znowu dzwonił. Najwyraźniej sam nauczył się rozłączać.

Mając nieco ponad rok nauczył się mówić "grrra" z takim gulgoczącym "r". Jeśli zbliżał się do ołtarzyka domowego, czyli komputera, albo stwierdzał autorytarnie "grrra, tu!", czyli prosił o włączenie radia, albo naśladował wiolonczelę, prosząc o konkretny utwór, względnie chrumkał. 

Gdyby nie Kwiatowy Tato, ja nadal zapewne chodziłabym z dziesięcioletnią Nokią w kieszeni i byłoby świetnie. Moja Bardziej Włochata Połowa nie mogła jednak znieść mojego dyletanctwa w zakresie elektroniki i wyposażyła mnie w aparat spełniający jej wymagania. (Chwilę to trwało, teraz już znudził mu się mój telefon i pragnie mi go zmienić...)

A propos tego starego telefonu, to gdy dostanie się on w zręczne Ignasiowe łapki, okazuje się, że  technologia sprzed dekady jest czymś, co przerasta nasze dziecko. Palec wędruje po ekranie we wszystkich kierunkach, a telefon się nie odblokowuje. Mogę też z całą pewnością stwierdzić, że moje własne dziecko potrafi używać mojego własnego, tego nowszego, telefonu lepiej niż ja. Najbardziej rozbawił mnie, gdy ze znajomego bloga ściągnął (jak, na niebiosa?!) zdjęcie odkurzacza, po czym (jak, jak, jak?) ustawił mi je jako tapetę :-) Widocznie jeśli wystarczająco uparcie stuka się paluszkiem po ekranie, cuda się zdarzają.

Ostatnio natomiast Kwiatosław, siedzący wtedy u Tatki na kolanach, zapragnął bajki z telefonu. Jako samodzielny i samowystarczalny Mały Człowiek, sam postanowił zrealizować swe pragnienie. Chwilę później mościł się wygodnie z powrotem na ojcowskich kolanach, w dłoni dzierżąc słuchawkę od telefonu stacjonarnego i prosząc zdębiałego Tatę o bajkę o kotkach.

Przy okazji chciałam pozdrowić i przeprosić za rozczarowania osoby, które znalazły się na moim blogu, błądząc po internecie w poszukiwaniu nagich turystek i nagich Romek.