Power of distraction

Odwracanie uwagi: tak się nazywa potężne narzędzie w rękach rodzicielskich.
Dobra, dobra, i w tym trzeba mieć umiar - odwracanie uwagi to też sztuka. Sama nieraz widziałam panią usiłującą z uporem maniaka odwieść dwuipółlatka od płaczu za rodzicem przez nachalne "O, zobacz, kotek!". Dzieciak rzeczywiście przestawał płakać, co dawało autorce stwierdzenia poczucie spełnionej misji. Mnie nikt nie wmówi, że chłopczyk w tym wieku daje się brać na takie plewy. Milczenie było chyba pełne politowania i zaskoczenia, że ktoś niby mądrzejszy usiłuje mu wetknąć taki kit, że jakiekolwiek żywe stworzenie spełna rozumu zjawi się na tej betonowej pustyni omiatanej rączymi podmuchami wiatru (sztormik był i hulał na pewnym placu pewnej placówki).

Ale w wypadkach, gdy człowiek jest na skraju - i ten mały, i ten duży, to nie taka zła rzecz jest.
Szczególnie, gdy mówi się prawdę :-) Uciekam się czasem do tego fortelu. Ot, choćby gdy padam z głodu. A tu kanapki przyszykować nawet sobie nie można, bo z dołu dochodzą świdrujące skowyty i coś usilnie włazi mi na stopy, wiesza się na spodniach i zawodzi jękliwie, że na ręce weź right f**g now!
To może sprawdzimy, co u kotka? Tylko, że my naprawdę kotka posiadamy, a nawet dwa, więc szansa, że znajdzie się akurat jakiś na podorędziu, jest spora.
Równie chętnie odwracam uwagę, gdy dziecięce zajęcia tylko pogłębiają entropię w naszym skromnym domostwie. A mojej akceptacji brak - człowiekiem jestem, czasem bardziej, a czasem mniej akceptującym pewne rzeczy. Gdy bajzel staje się nie do opanowania, a Kwiat wykonuje rzuty kocimi chrupkami na odległość, kradnie i roznosi wszędzie ziemniaki, zdejmuje jeszcze mokre pranie, wybebesza szafki - wtedy puszczam wodę pod prysznicem, rozbieram Stwora i daję mu kaczkę, kubki oraz mydło, żeby pobabrał się w jednym miejscu.

Otóż to. Tak miało to działać. Zdecydowanie nie spodziewałam się, że sama stanę się obiektem tego typu lekko podstępnych praktyk. Wysłałam odwracanie uwagi w kosmos, a ono wróciło niczym bumerang i ugryzło mnie w tyłek. I oto proszę: Igulek bawi się moim starym, kochanym aparatem. Wolno mu, choć nie podoba mi się otwieranie lampy błyskowej łapiszczem, na siłę. Komunikuję mu to zwięźle, bo już o tym nie jeden raz... I co otrzymuję w odpowiedzi? Igi patrzy mi w oczy. Pokazuje znak "gorący" i wskazuje ręką lampę nad swoją głową. W tym samym czasie drugą ręką (nadal utrzymując ze mną kontakt wzrokowy!) gmera przy lampie błyskowej.

Albo: pluje. Rzecz jasna wie, że tego nie lubię. Pół biedy, gdy pluje sobie w przestrzeń, bo nie dalej jak wczoraj dostało mi się w twarz. Próbnie. Szybko skumał Stworek, że nie jest to pożądane zachowanie. Co zrobić? Błyskawiczna decyzja i zaczął wymuszać bekanie, pamiętał przecież, jak bardzo się ostatnio z tego śmialiśmy.

I mam zagwozdkę. Śmiać się, czy z tym śmiechem walczyć? W końcu też usiłuję Potwora rozśmieszyć, gdy bardzo nie chce współpracować i ten sposób u nas działa. Giglanie i inne podśmiechiwanki dobra rzecz. W ciemię bity Kwiati nie jest, rozgryzł mnie, choć taki wypierdek :-) To co, trzymać się na siłę pokazywania, że robi coś nie tak i ukrywać uśmiech, który sam ciśnie się na usta? Pomyślałam sobie, że jednak chyba fajna to umiejętność. I nam z TK lepiej dojść do zgodnych wniosków w kwestiach spornych, gdy nie jesteśmy zacięci i diablo poważni. I niejedną kłótnię przetrwaliśmy tylko dlatego, że któreś w środku przemowy drugiego parsknęło śmiechem. To na razie chyba obstaję przy szczerym śmiechu i tłumaczeniu mimo wszystko potem, co mi się nie podoba i dlaczego.