Poskarżyć się chcę!

Na mamę!!! (I tatę trochę też), gdyż:

• Niecierpliwi się, gdy wydaję dźwięki nieartykułowane. Czepia się, że mam bogaty zasób słów i ponoć mógłbym nazwać stan rzeczy. I emocje. A po co, skoro mi się nie chce? To ja wolę skrzeczeć i jęczeć, od razu wiadomo, o co chodzi. Że nie mogę się zapiąć w krzesełku, albo pas mi się pod pupą zaklinował. Albo że mają mnie natychmiast odpiąć. Albo, że chcę jeść. Lub że nie chcę. Że uderzyłem głową o spód stołu. Że pragnę na stół. Lub na ręce. Że nie mogę domknąć/otworzyć szafy. Odkręcić/zakręcić słoiczka. Że mi się nudzi. Boli mnie brzuch. Że kot mnie udrapnął, kiedy mu wyrwałem wąsy. I tak dalej. A w ogóle to lubię wydawać mój ulubiony skrzek zawsze wtedy, gdy się do mamy zbliżam, nawet gdy nie była moim celem, tylko się na mej drodze znalazła. 
• Przedkłada swoje potrzeby ponad moje! Chce jeść, sikać, myć guuupie naczynia, brać prysznic, suszyć włosy! A ja chcę być na rękach, choć umiem chodzić od wielu miesięcy. Poza tym matki (tatowie też) z zasady mają być do wyłącznej dziecka dyspozycji, więc niech się przyzwyczai. Apa! Apa! Apa! Apa! Apa! Apa!
• Wkurza się, gdy codziennie, jak to określa "paćkam jej paluchami" okulary. Wypraszam sobie! Bo kiedy się ściskamy i bawimy, to są "paluszki", a jak człowiek z dobrego serca drugiemu człowiekowi co rano okulary podaje tuż po zjedzeniu masełka z chlebka, to już paćka i to "paluchami"?!
• Denerwuje się, gdy karmię koty. A przecież sama mówiła, że zwierzątka należy kochać i szanować, więc je kocham i szanuję - i karmię chrupkami, nawet jeśli nie ma ich w pobliżu lub są, ale jeść nie chcą. Bo może zechcą za chwilę! I jeszcze wkurza się, gdy człowiek, zmęczony tą pomocą, posila się przy okazji  i każe te chrupki wypluwać. To pamiętałem o tym i pewnego dnia napiłem się jogurtu z kociej miski i wtedy nastąpił koniec świata. Bo jogurt był z kłakami i bardzo stary i miało to jeszcze jakiś związek z tym, że jak dostaję jogurt, to nie jem, a kotom zabieram. Choć stary i z kłakami. Czyli żałują mi jedzenia. A dzieci głodzić nie wolno, bo to pod paragraf podchodzi! I nikt nawet nie docenił tego, że przebiłem się przez skorupę na jogurcie bez rozlewania.
• Denerwuje ich też, kiedy robię celowo bałagan, ale ja się właśnie nauczyłem słowa "bałagan" (tylko oni tak dziwnie je po mnie powtarzają, "bagoni", mogliby się nauczyć prawidłowej wymowy) i to jasne, że żeby pochwalić się nowym słowem, muszę je pokazać w otoczeniu, wtedy się lepiej ćwiczy!
• Z książkami tak samo, jak ze zwierzakami. Najpierw rozpowiadają te frazesy o miłości do książek, a potem, gdy człowiek chce sobie z ich pomocą poczytać, to się złoszczą, że rzucam w nich książkami i trafiam w gałki oczne i że to podobno nieprzyjemne. To niech się zdecydują.
• Mama ciągle narzeka i nie można jej dogodzić, do tego jest przewrażliwiona na swoim punkcie. Jak biję po twarzy lub gryzę, to jest to ponoć bardzo złe, więc sobie znalazłem inną drogę pokazywania złości. I rzucam jej telefonem. I to im też się nie podoba, bo w ogóle, dodam jeszcze, że tata się za bardzo w nasze, moje i mamy, sprawy wtrąca! Jak nie mogę bić, gryźć i rzucać, to będę się potem nieustannie denerwował jak oni, przedwcześnie osiwieję, pomarszczę się i będzie mnie męczyła zgaga na tle nerwowym!