Ignacy rytualny

Igi uwielbia rytuały. Niektóre wymyśla sam, inne wychodzą nam wspólnie. Oto najnowsze:

• Podczas mycia zębów należy wypluwać nadmiar pasty. Ale nie byle gdzie, tylko pod prysznic. I nie ot tak, ale trzeba splunąć przez dziurkę w rancie wanienki. Karkołomne.
• Codziennie podkrada mi łyk kawy. Kończy się na tym, że popijamy kawę po łyku i naprzemian opowiadamy sobie, jakież to obrazy malują się na jej mlecznej powierzchni. Choć kawa jest zbożowa, cierpię, bo dziecię mi połowę w imię zwyczaju podpija ;-)
• Gdy piekę chleb, Igi zazwyczaj "pomaga", czyli trzyma mikser. Ale i tak wiem, że robi to tylko dla perksów. W tym wypadku dla podjadania ciasta na chleb. Choćby był rozzłoszczony lub oddawał się tantrumowym uciechom trzylatka, na dźwięk miksera przybiega zawsze radosny i pakuje brudny paluszek do miski. 

I jeszcze kilka starszych:

• W poprzednim domu Igi, zanim otworzył drzwi do sypialni, zawsze wspinał się na paluszki i naciskał palcem śrubkę, którą przykęcona była klamka. Gdyby nie to, nie wiedziałabym nawet, że jest tam śrubka.
• Kolejną rzeczą, którą zauważyłam dzieki spostrzegawczości i rytuałom Zdzisia, są takie małe guziczko-dynksy w samochodach. Są widoczne dla uważnego oka, a znajdują się na (nazwijmy to tak) framudze drzwi samochodowych. Skąd wiem? Bo dzień w dzień, dwa razy, a czasem częściej, nieważne, czy wieje, pada, śnieży, mrozi - Igi przed wejściem wciska guziczek. Rytuał nie uległ zmianie wraz ze zmianą samochodu.
• Zmiana samochodu wprowadziła kolejny poranny i popołudniowy zwyczaj. Otóż przy tylnym siedzeniu jest wajcha, za pomocą której można tym siedzeniem sobie manewrować. I znowu - wieje, pada, śnieży, mróz? Nieistotne! Wajchę trzeba chwycić i spróbować, czy dziś uda się z nią coś zrobić. Nie udaje mu się to od miesięcy, ale jego determinacja jest godna podziwu.
• Codziennie, gdy jeździliśmy do naszego starego, ukochanego przedszkola, mijaliśmy port. A tam wielkie, ogromne statki i kutry. A Igi zawsze pokrzykiwał: "Proszę, to kawa dla ciebie, statek", a czasem nawet popłakiwał. Podobno niektóre statki wylewały kawę do oceanu.
• Niedaleko portu był też kościół. Kościół, któremu Igi zawsze krzyczał zza szyby: "Cześć kościół", a sekundę później: "Pa, kościół!"
• Bardzo, bardzo stary rytuał, to ten związany z czytaniem książki "Kici kici miau". Na koniec czytania, a dokładniej - na dźwięk słów "Niechaj któreś z was mi powie, co się dzieje w kociej głowie." Igi pukał czółkiem w twardą okładkę książki. Czuję się zmotywowana do odszukania filmu z tym intrygującym zachowaniem ;)