Uczulenie

Gdy zostałam mamą, zaczęła mi się alergia. Jedna zwykła, wziewna, paskudna - nikomu nie życzę i dobrze, że sama po 2 latach minęła!

Druga nie minie chyba nigdy, choć zapewne wyciszy się, gdy Igi będzie starszy. To alergia na "grzeczne" dzieci.

Nie lubię czytać o grzecznych dzieciach, nie lubię o nich słuchać, a w osłupienie wprawia mnie, gdy zadawane mi jest pytanie, czy Igi jest "grzeczny". Logika mi się burzy, zrozumienia brak, nie wiem, co odpowiedzieć.

No bo jak mam odpowiedzieć? Z obserwacji wynika mi, że "grzeczne" niemowlę to takie które:

• grzecznie śpi - ale jak już się budzi, bo jest głodne, to je dyskwalifikujemy, gdy zaczyna mu się choroba lub ząbkuje i budzi się, by płaczem zawołać rodzica o pomoc, to sorry kolego, grzeczny już nie jesteś. Grzeczne zasypianie, czyli szybkie i bezproblemowe, też kwalifikuje się do tej grupy.
• grzecznie je - wtedy, kiedy rodzice chcą, tyle, ile podadzą i to, co podadzą. Natomiast gdy głodne nie jest lub (Boże broń!) jedzenie jest niesmaczne, czy po prostu nie ma na nie ochoty - tytuł "grzecznego" jest szybko odbierany.
• grzecznie się bawi - długo, raczej cicho, w trosce o spokój dorosłych, za to gdy zabawa je znudzi, czymś sfrustruje - ups, zaczyna być "niegrzeczne". Do zachowań niegrzecznych zaliczany jest też cały ogromny wór zawierający "poznawanie świata" - paszczą, ozorem, łapą, przez rzucanie, rozgniatanie, obślinianie, przez ciekawskie wspinanie się, przesuwanie, włażenie do, rozrzucanie, darcie i szarpanie. Nie bawisz się wyłącznie zabawkami i to zgodnie z instrukcją producenta? Uczysz się, poznajesz? Jesteś niegrzeczny.
• grzecznie robi siusiu i kupę - nie za często, nie za rzadko (wtedy rodzic musi się martwić) i nie tuż po zmianie pieluszki, bo to jest po prostu czysta złośliwość.

Z osobą nieco większą jest też większy problem. Grzeczny żłobkowicz i przedszkolak to taki, który oprócz powyższych:

• grzecznie bawi się z innymi dziećmi - zawsze chętnie, bez burd i afer, bez gryzienia, krzyczenia, płaczu i wydzierania sobie lalek. Zły nastrój, osobista antypatia lub strach o swoją własność nie są mile widziane.
• grzeczne olewanie okresów buntów i lęków separacyjnych - te ciężkie dla dziecka i rodziców momenty rozwojowe są apogeum niegrzeczności. Płacz, tantrumki, nierozłączność... To nie może dotyczyć grzecznego dziecka.
• wspina się dzielnie w kierunku wysokiej poprzeczki postawionej przez rodziców - jedząc, nie ma chęci na zabawę i używa sztućców oraz serwetki, bawiąc się nie robi wokół siebie bajzlu, szybko zaczyna mówić oraz chodzić i nie przewraca się. A gdy opanuje trudną sztuke przemieszczania się, nie ucieka i nie wchodzi tam, gdzie mu nie wolno. Nie powtarza przekleństw po rodzicach.
• grzecznie się ubiera - nie dręczy rodziców własnym zdaniem i zachciankami ciuszkowymi. Ubiera się lub pozwala ubierać sprawnie i bez zakłóceń. Także wtedy, gdy metka gryzie lub pasek jest za ciasny i boli od niego brzuch.
• grzecznie chodzi do placówki - żadnych tęsknot za rodzicami, żadnego strachu przed rozstaniem, obcym miejscem i nieznanymi opiekunami.

Żarty na bok :-)
Nie widziałam jeszcze "grzecznego" dziecka. Mam wrażenie, że ten dziwny wytwór to pozostałość po poprzednich pokoleniach. W tej chwili kojarzy mi się tylko z brakiem refleksji rodziców i chęci zupełnego podporządkowania dziecka życiu dorosłego.

Grzeczne dziecko to taki mały robocik albo lalka. Bez własnego zdania, uczuć. Zawsze wstaje prawą nogą i ma wyłącznie dobry (ale nie za dobry!) nastrój. Działa idealnie - jak mały, nakręcony przez kogoś zegarek. Jeśli nawet ma, to nie komunikuje złego samopoczucia, bólu, choroby. Nie poznaje świata w niepożądany sposób, jest ciche, zasady savoir - vivre'u wysysa z mlekiem matki. Mówi "dzień dobry" nawet, gdy się wstydzi, na zawołanie odstawia przedstawienia związane z odpowiadaniem na pytania i pokazywaniem swoich umiejętności. Głód, sen, czas aktywności oraz ruchy jelit dostosowuje do potrzeb dorosłych. Praktycznie, prawda?

To ja jednak wolę mieć prawdziwe, przeżywające wszystkie emocje dziecko, a nie lalkę, która się niczym ze mną nie dzieli. Gdy jestem wyspana, obserwuję z fascynacją wszelkie objawy "niegrzeczności" mojego syna - babranie, paćkanie, rysowanie swojego ciała, radosne fikołki, kolczaste emocje, jeżdzenie do przedszkola z mikserem i chlapanie się w kałużach. I wiele, wiele innych. Ale na pytanie, czy Igi jest grzeczny, nadal nie umiem odpowiedzieć.