Z krainy chichów

Żelazna logika

Igi wyje. Mija godzina, mija półtorej. W końcu Wieś przestaje i Tato go pyta:
- Dlaczego płakałeś, Ignasiu?
- Bo... Bo... Bo... - niemal widać dym z uszu - Bo... samolot leciał wysoko, wysoko i pudełko miało drewniane wieczko.

 O poranku

Zbliża się 10, słyszę stęknięcie, jakiś ruch w sypialni, a potem  plaskające po podłodze stópki i do salonu wchodzi zaspany, uśmiechnięty Ignaś. Ładuje mi się na kolana, całuje w nos i tuli mocno. Przytulam go również i mówię:
- Kocham cię!
Igi obejmuje mnie jeszcze mocniej, chwilę jest cicho, po czym stwierdza czule:
- Kupa!

A wieczorem...

- Zamknij oczy i śpij - mówię synowi memu niczym Babcia Patryka (ta od "Co?!")
- Poproszę zimną poduszkę - stwierdza na to Igi.

Kolejny poranek

Tulimy się bardzo mocno. 

- Mój kochany Ignaś - mówię.

Igi obejmuje mnie z całej siły.

- Moja śmieldząca mamusia - wypala z grubej rury (i dużą dozą czułości).

Igi ostatnio oznajmił, że zamierza zostać nauczycielem pływania.  Poza tym nadal twierdzi, że boi się, gdy mu "oczy wyciskają", a także często go coś "słędzi".

Imprezowo

Spędzamy weekend u przyjaciół, posiadaczy rówieśnika Ignasia. Chłopcy się uwielbiają. Obserwowanie ich jest niemożliwe bez uśmiechu na ustach. 

Benjamin przerywa zabawę i rzuca Ignasiowi:

- Przytulimy się?

Chłopcy budują dom/garaż/fort ze stolika i poduszek. My szykujemy się do hucznego świętowania urodzin. Nagle Ignaś wywrzaskuje:

- Idziemy się napić?

I biegną na złamanie karku... Igi do swojej wody, Benio do herbatki z miodem, po czym wracają do fortu i zabawy w dom samochodami.

Jak myślicie, kim jest solenizantka? :-)