Równowaga, psia jej melodia

Książka, do której sięgam w chwilach zwątpienia właśnie zapewnia mnie radośnie, że najgorsze minęło i teraz przynajmniej pół roku powinno być zajebiście. Uległość, dziecko skore do mówienia "tak" tak samo, jak w dobie kryzysu (dwulatka) mówiło "nie", dzielenie się, odstąpienie od fiksacji na punkcie rytuałów, elastyczność itd. 

No i... Wiesiek jest niezmiennie zarąbisty. Fascynują go wszelkie przejawy wystepowania luster w naszej domowej (i nie tylko) rzeczywistości - obczaja wszelkie gładkie powierzchnie, przygląda się, podziwia, sprawdza, opisuje, dzieli spostrzeżeniami. Równie ciekawe są dla niego podobieństwa - w wielkości, kolorach, wzorach, detalach. Młody chodzi, wszystko analizuje i ciągle dobiera w pary. Coraz lepiej mówi po angielsku - pełne, sensowne zdania. Może jest tak zdolnym samoukiem, jak jego tato? Ma rewelacyjne pomysły, jeśli chodzi o jedzenie. Chleb z majonezem, serem i miodem, krakers z gofrem lub gofry z pomidorami to śniadania i przekąski z ostatnich dni.

Ale poza tym przyznać muszę, że daje nam tak niesamowicie popalić, że mam ochotę na powtóreczkę z buntu dwulatka, żebym mogła sobie nieco odpocząć. A tak narzekałam! Na przykład TU, TU robiłam research, żeby sie podnieść na duchu, TU opowiedziałam historyjkę z happy endem, i jeszcze możecie kliknąć TU oraz TU (polecam, bo powody płaczu Igiego to majstersztyk). 

Nosz kurka! Jakie "tak"?! Ja słyszę jedynie "nie" i to wyjazgotane (plus kopniaki) albo wywrzeszczane mi w spazmach! Do tego najczęściej mówię do wymownie oddalających sie ode mnie pleców Ignasia. Gdy Młody zaczyna robić coś niebezpiecznego, np. podgryza sobie kabel od ipada - to ja sobie mogę mówić, żeby przestał. Spogląda mi w oczy i żre go dalej! Kiedyś kwestia bezpieczeństwa do niego przemawiała, teraz robi absolutnie wszystko na przekór. Dzielenie się? Może z kumplami, ale na pewno nie z nami! A przynajmniej nie za pierwszym podejściem. I tu najulubieńszą odpowiedzią jest "nie". Ja już mam taką alergię na "nie", że mam ochotę wrzeszczeć, co z bezsilności robię i to niestety nie w poduszkę. Ale to wszystko pikuś. Serio. Uległość? Dzień w dzień Igi robi nam regularne awantury. Znajduje sobie coś, jakis szczegół, cokolwiek, po czym zaczyna się upierać. I wyć. I jazgotać tak przenikliwie, że uszy pękają. I bić. Sczypać. Drapać. Gryźć. Robi to bardzo umiejętnie. Gdy wchodzimy z nim w kontakt fizyczny, bo robi krzywdę nam lub jest o krok od uszkodzenia siebie - zwala nas z nóg swoją zaskakującą siłą warzywożernej blond drobinki. 

I jeszcze ta rzekoma elastyczność. Ależ ja jestem w stanie w 3 sekundy nieroztropnie wprowadzić Ignasia w spazmy. Wystarczy, że na przykład przejdę bez rytualnego "W lewo, w prawo, w lewo, nasłuchujemy, nic nie jedzie, można iść" przez naszą przydomową drogę! I żałuję tego przez pół dnia. Co więcej, wolałabym, żeby  mnie coś na tej drodze przejechało, bo byłoby to o niebo lepsze od afer Ignasia.

W y m i ę k a m y .

Jedyne, co daje radę, to wyjść. Także z siebie, ale głównie odseparować się od Gadziątka. I tłumaczenie. Po fakcie. Na spokojnie. Do utraty tchu. Bo on to wszystko już wie, ale trzeba rozmawiać. Tylko ile lat można powtarzać o potrzebie wypluwania pasty? Albo o tym, że nie pobiera się jogurtu paszczą ze szklanki w celu wyplucia do kartonika. Albo że nie zwija się kabla od telefonu w precelki. Że nie tłucze się kota. Ani nas. Że nie rzuca się szklankami. 

Taaa, trzylatek w stanie równowagi. Ta. 

A jak u Was? Powiedzcie, że spokojniej ;-)