Rozstanie

Dziś jest taki dość smutny dzień. Za oknem, mimo obiecującego poranka, zaczęło padać, a w domu panuje dziwna cisza. Ania z Hanią są w samolocie i niedługo wybiegną na płytę lotniska, by po chwili wpaść w objęcia czekającego na nich męża i tatę. 

Ignaś od samego początku wiedział, że dziewczyny wyjadą. Im bardziej zbliżał się termin rozstania, tym bardziej napięta była atmosfera. Dzieciaki co prawda dogadywały się coraz lepiej i bosko ze sobą łobuzowały, ale wystarczyła mała iskra, by dobrą zabawę przekształcić we wrzaskliwą bitwę z tłuczeniem, wyciem i dręczeniem (w tym pierwszym i ostatnim celował zwłaszcza Ignaś). O wyjeździe mówiliśmy otwarcie, dla Ani wiązał się z rezygnacją z dotychczasowego życia, a więc - wiadomo - stres. 

Wczoraj wieczorem usiedliśmy sobie na kanapie, by się pożegnać. Wzruszenie dało o sobie znać bardzo szybko, więc dla oswojenia problemu przydatny okazał się najnowszy nabytek - "Mapy" Mizielińskich. Zlokalizowaliśmy naszą Wyspę oraz tę, na którą wybierała się Ania. Samolotem! Ta wiadomość zelektryzowała Ignasia. Podobnie jak ta, że będziemy do siebie dzwonić, pisać, a przede wszystkim - odwiedzać się. Chociaż Zdziś po chwili uciechy zreflektował się, posmutniał i stwierdził:

- Ale my nie mamy samolotu...

No tak. Nie da się ukryć. Wyjaśniłyśmy mu tajniki podróży samolotem bez posiadania takiego środka transportu i uspokojony poszedł spać.

Dziś rano Igulek wstał. Poszedł do salonu, kuchni, zajrzał do małego pokoju i łazienki. 

- Gdzie jest Ania i Hanka? - zapytał drżącym głosem.

- Już wyjechały - odpowiedziałam.

Reakcją na to była podkówka i rozdzierający serce płacz z krzykiem "Ania wróć do nas!"

Ania zostawiła Ignasiowi list, który przeczytałam mu, jak już się uspokoił. Słuchał z napięciem, choć odwrócony. Obserwowałam jednak zmieniający się wyraz jego twarzy w reakcji na list - widać, że pomógł mu w przeżywaniu rozstania.

Ja też samolubnie smucę się z powodu wyjazdu tych dwóch wspaniałych dziewczyn. Spędziły u nas prawie 3 miesiące, bardzo się tego obawiałam i jakże pozytywnie rozczarowałam! Wiem, że teraz rozpoczyna się dla nich nowy, wspaniały rozdział w życiu i z całego serca życzę im powodzenia. I cieszę się, że kilka miesięcy temu wpadłam na ten szalony i nie mający szans powodzenia pomysł, by zapytać koleżankę blogerkę o opiekę nad Ignasiem.

Dziewczyny - dziękujemy za wszystko! Tęsknimy...