Szlag!

Mieliśmy pewnego razu (ponad rok temu!) nieprzyjemność brać udział w bitwie. O... żegnanie się z Ignasiem.

Igi jest (i jak mniemam jeszcze długo będzie) związany mocno ze mną oraz swym Tatą. To fakt, który należy zaakceptować i wspierać małolata w rozterkach emocjonalnych. Od tego przecież jesteśmy!

Jeśli chodzi o żegnanie, to już rok wcześniej, czyli kiedy odwoziliśmy Igiego do Niani, wypracowaliśmy własny system. Zawsze mówiliśmy mu, co się stanie, z kim będzie spędzał czas i zawsze był całowany i tulony na do widzenia. Bez zastanowienia robiliśmy tak i podczas wakacji, gdy Igi miał być zostawiony pod opieką, żeby rodzice mogli popylać (hehe) w korkach, docierać do kolejek w urzędach i rozkoszować się uczuciem, że czas na wakacjach jednak stoi w miejscu (podobnie jak ludzie w kolejkach) i to bez rozpraszania z dołu, że na ręce i buuuuu i aaaaaa!

Przed wyjściem robiliśmy jak zawsze: przygotowywaliśmy Igunia psychicznie na to, że znikniemy. Obiecywaliśmy, że wrócimy. Mówiliśmy dokąd jedziemy, gdzie on zostanie, z kim, i co w przybliżeniu będzie robił. Krótko i treściwie, z uwzględnieniem jego uczuć.

Po czym było przytulenie, pożegnanie - z naszej strony. Z jego strony - ryk.

A jedni z wielu tymczasowych, wkakcyjnych opiekunów uznali, że robimy dziecku krzywdę i stanęli w opozycji.

Najpierw żartem, żeby się nie żegnać. A może to nie był żart? Wtedy jednak żadna inna interpretacja do głowy mi nie przyszła, więc zaśmiałam się uprzejmie i skończyliśmy ten temat.

Potem było bardziej ofensywnie. Sprawa była jasna. Krzywdzę dziecko. Krzywdzę też swoimi fanaberiami jedno z nich, w związku z czym drugie czuje się upoważnione do zwrócenia mi uwagi. Bo zostawiać skrzywdzone dziecko z jednym z opiekunów to działanie samolubne i głupie.

Propozycja bez możliwości odmowy: nie żegnać się, wychodzić chyłkiem i sprawa załatwiona. Wzbudzanie poczucia winy było wisienką na tym gorzkim torcie.

Mój argument o tym, że nie będę oszukiwać własnego dziecka przeszedł niezauważony. 

Przyznaję, że i ja w tej kwestii mam wyrobione zdanie, nie wyobrażam sobie postępować inaczej. 

Wyjście chyłkiem nie mieści mi się w głowie. Od razu oczami wyobraźni widzę swoje przerażone dziecko, które zaczyna nas szukać i czuję tę rozpacz - gdzie są rodzice, czy wrócą, co się z nimi stało? Zdaję sobie sprawę, że rozstanie jest ciężkie, ale uważam, że skoro nie jesteśmy czasem w stanie tego uniknąć, musimy zrobić to tak, jakbyśmy chcieli sami to przeżyć. O wiele straszniejsza wydaje mi się niewiedza, niż ból świadomego rozstania z perspektywą naszego powrotu. Tym bardziej, że zawsze wracamy, co Igi przecież zauważa, odnotowuje też w pamięci, że mówiliśmy, że gdy się obudzi/zje obiad, już będziemy razem.
Popełniam wiele błędów, jestem świadoma przynajmniej części z nich i pracuję nad tym, by je wyeliminować. Jednak obustronne zaufanie w naszych rodzicielskich relacjach z Igim jest dla mnie kluczowe. Mnie nigdy nie okłamywano, ani ja nie byłam zmuszona nigdy do tego, by skłamać i w ten sposób się obronić. Nie jestem w stanie uznać kłamstwa, czy fortelu "dla czyjegoś dobra" za godne zachowanie.

Więc nie kłamiemy. Gdy Igi wyje o czekoladę, nie mówimy, że nie ma. Mówimy, że jest, ale nie chcemy mu jej dać, bo czekoladę może jeść w sobotę.  Kiedy muszę wyjść, nie wymykam się chyłkiem. Chcę, żeby zrozumiał, mimo swojego wielkiego bólu, którego nie śmiem kwestionować, że zawsze wracam. I  że zawsze, ale to zawsze może liczyć na to, że rodzice powiedzą mu prawdę. Co więcej, on też - mam nadzieję - nabierze przekonania, że zawsze będzie mógł powiedzieć, co zechce, nawet gdyby było to bolesne lub niewygodne.