O zapachu lata i wulkanach

Każdy chyba zna to uczucie, gdy poczujemy jakiś zapach i natychmiast w głowie pojawiają się wspomnienia. Ci, którzy mają zapachowe wspomnienia mają niestety przerąbane, razem z tymi, którym z konkretnymi wydarzeniami lub okresami kojarzą się smaki, muzyka, a nawet ci, którzy śnią na kolorowo. Tacy ludzie mają ponoć większe skłonności do depresji niż ci, którym smak naleśników z wiśniami i bitą śmietaną nie kojarzy się z wakacjami u babci. W sumie nigdy nie przeszkadzało mi bycie w tej grupie podwyższonego ryzyka, rozkoszowałam się miłymi wspomnieniami i zmysłowymi doznaniami.

Aż do dziś.

Ale od początku. Pewnego letniego dnia wstaliśmy, obczailiśmy aurę za oknem (syf, malaria, ściana deszczu i ołowiane chmury), więc każdy zajął się swoimi sprawami. Kwiatowy Tato napomknął coś o kawie i zaczął krzątać się w kuchni. Byłam akurat w łazience, gdy kątem ucha zanotowałam jakieś poruszenie w kuchni, chyba usłyszałam przekleństwo. Kończyłam właśnie mycie zębów, gdy dotarł do mnie. Nieopisany, otępiający zmysły smród. Jakby wataha niewykastrowanych kocurów zsikała się na komendę. Z trudem opanowałam odruch wymiotny i nawet nie zemdlałam. Wszedłszy do kuchni, zobaczyłam co następuje: moja druga połowa miotała się po pomieszczeniu z koszulką na twarzy, mnąc przekleństwa w zasłoniętych ustach, nie dając się torsjom, a sprzęty i szafki pokrywała niezydentyfikowana maź.

Co się stało? A nic takiego. Puszka z kocim jedzeniem się stała. Kwiatowy Tato zabrał się za parzenie kawy, a gdy kuchnia wypełniła się bulgotaniem ekspresu i kawowym aromatem, koty dały o sobie znać, ocierając mu się o nogi. Głodne znaczy. Gdy otwieracz przebił puszkę, wydobyło się z niej długie, głośne psyknięcie, a po chwili całość zaczęła kipieć jak wulkan szczelinowy. W przypływie paniki TK wyrzucił cuchnące paskudztwo przez okno, doprawiając mazią siebie, podłogę, ścianę, jutowy pojemnik na ziemniaki, parapet i okno wraz ze wszystkimi szczelinkami. Smród obudził nawet Anię śpiącą w zamkniętym pokoju. Tylko Ignaś pozostał nieświadomy rozgrywającego się dramatu, spokojnie posapując przez sen w sypialni.

Wyszorowaliśmy całą kuchnię. Kilka razy. Zdezynfekowaliśmy ją. I siebie. Puszkę w kilku workach foliowych wynieśliśmy na śmietnik. Ale i tak ten i kilka następnych dni był pod znakiem odrażającego zapaszku.

Dziś jadłam pyszny obiad. Nikt nie gramolił mi się na kolana. Nikt nie wyżerał mi z talerza. Nikt nawet nie wył. Cisza, spokój, wymarzone warunki do konsumpcji. Ignaś bawił się na podłodze - rzucał kotce chrupki, przemawiając do niej czule. Kotka nie mogła się odnaleźć w tej nietypowej sytuacji. Przyzwyczajona do wrzasków, gonitw i wszystkiego, co jest odwrotnością czułości, nie mogła się zdecydować, czy to pułapka, czy nie. Uciekać, zostać, bronić się? I tak siedziała, niepewna i zdziwiona, rozdarta między instynktem i własną żarłocznością, a Ignaś kontynuował swój monolog. I rozrzucał chrupki. Za sobą, przed sobą, wszędzie. I wtedy dotarł do mnie znowu. Trochę kwaśny, trochę mdląco-słodkawy, lepki, ohydny - zapach tego lata, zapach kociego jedzenia. Obiad stanął mi w przełyku i długą chwilę zastanawiałam się, czy dam radę przełknąć ostatni kęs.

Ignaś idzie właśnie na basen. Tak pachnie latem, że bez kąpieli nie mogę go przytulić...