O rozczarowaniu i wybaczeniu, czyli kolejny post o BLW

Znajomi mówili, książki przekonywały i na zaprzyjaźnionym forum babki grzmiały, że dzięki dawaniu dziecku żarcia do łapki będzie ono jadło wszystko (plus milion innych plusów rzecz jasna, ale o tym sza). Przyklaskiwałam temu przez nieco dłużej niż pierwsze półrocze samodzielnego odżywiania mojego Ignasia. Jadł rzeczywiście wszystko z nieziemskim apetytem i we wstrząsających ilościach. Potem przyklaskiwałam nadal, czekając, aż "faza niejedzenia" się skończy, a niedawno cała ta euforia zaczęła mnie zwyczajnie wkurzać. wszak trzecie urodziny Wiesława tuż tuż, a "faza" nadal trwała. 

Po skończeniu roku zachwyt jedzeniem Ignasiowi zdecydowanie zelżał. Młody przeszedł na dietę autorską. Jadł, co następuje (kolejność nie jest przypadkowa):

• masło
• makaron, kaszę gryczaną
• koncentrat pomidorowy (hicior! w języku dzidziusiowym "kontat" - ach, pamiętam, jaką nam Igi awanturę zrobił, drąc się, że mamy mu dać "kontat", a my nie wiedzieliśmy o co chodzi i jazda ta trwała kilka dni)
• ser żółty
• chleb
• ziemniaki
• czasem rybę i krewetki

Pierwszym przełomem było pójście do przedszkola. Tyle razy rozpływałam się nad jedzeniem najlepszej znanej mi kucharki, że nie bedę o tym przynudzała. Faktem jest, że Iguś się nieco odblokował, ale w domu jakoś szału nie było. Najwyraźniej obecność przedszkolnych kumpli działała podwójnie stymulująco na apetyt. 

Dieta domowa nadal składała się głównie z wypełniaczy. I co z tego, że piekę chleb sama, a obiady staram sie gotować smaczne, ciekawe i zdrowe, skoro Wieś kręcił nosem, szczególnie na warzywa, nie licząc selera naciowego, którego kocha. Wstręt do warzyw i częściowo owoców był o tyle, moim zdaniem, kłopotliwy, że nasza kuchnia w dużej mierze opiera się na warzywach właśnie.
Nie namawiałam jednak Młodego, nie zmuszałam, tylko proponowałam, coby może spróbował czegoś innego niż masło, chleb, makaron, ryż i ryba. Igi jednak niemowlakowym zwyczajem oceniał jedzenie jednym rzutem oka (tak, kubki smakowe z tą oceną nie miały nic wspólnego) i zazwyczaj twierdził, że nie, nie lubi. Fakt, Igi żył ;-) a nawet wyglądał raczej kwitnąco i miał furę energii, ale...

Wtedy pomyślałam, że kurka, nie po to sterczałam nad ubabranym od stóp do głów Stworkiem z aparatem, by tego nie wykorzystać. Odpaliłam jeden z albumów i - brokuły, kalafior, marchew, seler, buraki, szpinak, rzodkiewka, ogórek, brukselka, fasolka... Mogłabym wymieniać bez końca. Igi oglądał bezwłosego siebie z fascynacją. Łykał info o kolejnych pysznościach, którymi się tak uroczo i ze smakiem opychał. I...

I nastąpił poważny przełom. Igi zjada wszystko. Wgryza się w kotlety z soczewicy, chrupie surówki, nie gardzi sałatą w sosie vinaigrette, na kolacje zjada królewskie kanapki - na przykład z sałatą, serem, pomidorem, ogórem, cebulą, świeżą bazylią i oliwkami. Wreszcie skończyło się wydłubywanie z potraw makaronu i wysysanie sosu spomiędzy warzyw oraz przecedzanie zup zębami, spluwanie z obrzydzeniem, rozrzucanie żarła i niewybredne odmowy (bleh! yuck!).

I choć podchodziłam do tej przydługiej "fazy" ze spokojem (im dłuższa była, tym luz mniejszy, irytacja za to mi wzrastała, że ciągle sami wszystko musimy zjadać, a Igi tylko makaron), to nie będę tęskniła! Tym bardziej, że Igi wreszcie jest godnym kompanem do pożerania surówek.

Wreszcie mam (znowu) normalnie jedzące dziecko!